25
معمولاً زندگی شهرنشینی را ترجیح میدهم. ولی بعضی وقت ها دلم عجیب هوس میکند، بودیست تنهایی بودم در طبیعت بکر تبت.
نه برای فرار از زندگی سرسام آور شهری و فرار از تمام مسئولیت های ریز و
درشتی که گاهاً مجبورم بپذیرمشان. البته اگر بخواهم کاملاً صادق باشم، یکی
از دلایل عمده ی لعنتی اش میتواند همین باشد.
ولی خب یک جورهایی حس
میکنم تمام آرامشی که احمقانه همیشه به دنبالش بودم، خلاصه میشود در همین
طبیعت بکر... در سکوتی که میتواند تمام آشفتگی ها را در خود خفه کند... در
کوهپایه های هیمالیا، در تبت.
شاید نهایت خوشبختی یک انسان شهر نشین، در پشت پلک هایش خلاصه شود. آنجا که یک لحظه بتواند آرامش ناب دست نخورده اش را تجسم کند.
و این میتواند حتی غم انگیزترین تراژدی زندگی همان انسان شهرنشین بینوا
باشد. زمانی که در میابد چقدر میتواند اوج آرامشش دور و بیراه باشد.
