۲۹ ارديبهشت ۹۳ ، ۲۳:۲۳
31
مسئله ی اساسی این حس تنهایی عجیب بود. از این نظر میگم عجیب چون با وجود اینکه بد بود ولی ترس نداشت. غم نداشت. یه جور کرختی رو با خودش آورده بود. با اینکه میدیدم از این جا مونده و از اونجا روندم ولی رنجی در کار نبود. یه حس عجیب بود. حسی که بود و نبود. بی حسی بود انگار. شاید هم من دیگه اونی نبودم که همیشه بودم. شاید هم اصلاً من دیگه نبودم یا بودم و فکر میکردم که نیستم. هیچ بودم عزیزم...هیچ بودم...
+ یکی از بهترین هایی که شنیدم در سبک دوم متال:
