14

اگر بخوایم یه واکاوی دقیق روی نسل ها و نژاد ها داشته باشیم، فکر کنم نسل من باید برگرده به اورانگوتان های پشمالوی وحشی. اونایی که خیلی مو داشتند و میرفتند واسه خودشون بالای درخت و درحالیکه نعره میزدند، دست هاشون رو میکوبوندند به سینه شون. برای تصور بهترش، بهت پیشنهاد میکنم اون سکانس معروف کینگ کونگ رو به یاد بیاری. کاملاً بهت کمک میکنه تا این صحنه ی نامتعارف رو تصور کنی.

برعکس، فکر میکنم نژاد مریلین مونرو برمیگرده به میمون های دم بلند و لاغر که موهاشون مثل ابریشم نرم بوده. این میمون ها، با حرکات نمایشی، خیلی آروم و با عشوه از شاخه درخت ها میپریدند، بدون اینکه حتی یه ذره شاخه ی درخت تکون بخوره. برعکس فکر میکنم اورانگوتان های مذکور* وقتی که میخواستند از شاخه ها بپرند، به احتمال زیاد شاخه های بیچاره میشکستند. برای همین چندان فرصت عشوه گری نداشتند. فکر کنم برای همین بعد از چند نسل در معرض انقراض قرار میگیرند. فقط یه جفت از این اورانگوتان های کذایی باقی میمونه، که باعث میشه مجبور شند با حالت آدم و حوایی جفت گیری کنند و برای نجات از خطر انقراض تولید مثل کنند. به احتمال زیاد ازدواج های فامیلی باعث یه جهش ناقص در این نسل شده و نتیجه ی این جهش ناقص نوعی از انسان هاست. همون فجایع طبیعی خودمون! 

*مذکور: ذکر شده