جدیداً زیاد حالت تهوع بهم دست میده.
مثلاً وقتی که دیدم اون مرد کارتن خواب لعنتی ته سیگار روشنی رو که روی زمین افتاده بود برداشت و شروع کرد به کام گرفتن ازش دوست داشتم بالا بیارم.
یا وقتی دیدم دانشجوی برق تبریز که باباش سرایدار خونمون هست، داره آشغال های دم خونمون رو جمع میکنه، میخواستم عق بزنم.
فکر کنم ذهنم حامله شده...
فاجعه حتی میتونه زمانی رخ بده که هنوز آخر ماه نشده باشه ولی تو ببینی فقط یازده هزار و ششصد تومن تو حسابت مونده.
عمق فاجعه رو فقط زمانی میتونی درک کنی که هر قدر فکر کنی، ببینی یادت نمیاد دقیقاً چطوری حدود هشتصد هزار تومن در عرض کمتر از یه ماه خرج شده!
ولی فاجعه تر از اون فقط و فقط زمانیه که تو یادت میاد اول ماه کلی واسه این پول نقشه کشیده بودی و نکته ی تستی ماجرا اینه که هیچ کدوم از این نقشه ها عملی نشده و تو در حال حاضر با یه حساب خالی مواجهی و در فکر اینکه چطوری میتونی رفت و آمدت به دانشگاه رو تا آخر ماه به هزار تومن در روز کاهش بدی!!! :|
یکی از آرزوهام اینه که یه غروب پاییزی، وقتی که هوا نه خیلی سرده و نه خیلی گرم، کوله م رو بردارم، توش یه آب معدنی بذارم و کیف پولم و البته یه کتاب که حالا باید روی ماهیتش بحث شه، یه موزیک خیلی محشر بذارم برای خودم و برم سمت یه محله ی ناشناخته. همین جوری به طور رَندُم توی یه ایستگاه اتوبوس بشینم و منتظر اتوبوس شم. سوار سومین اتوبوسی که اومد بشم و بیخیال همه چی، برم به سمت ایستگاه آخر. این ایستگاه آخری که میگم باید خیلی دورتر از اون ایستگاهی باشه که من سوار شدم و مهم تر از اون، باید جایی باشه که تا حالا نرفته باشم. تا تهِ تهِ تهش برم... بدون اینکه بدونم دقیقاً دارم کجا میرم...
پ.ن: یکی از دلایلی که هیچ وقت نتونستم این کار رو بکنم، کمبود وقتی بود که بعد از کشف این آرزو همیشه احساسش میکردم. چقدر امکانش هست که بتونم یه روزی همچین کاری رو بکنم؟
حقیقت 1: همیشه دوست داشتم به جای اینکه خودم داستان بنویسم و بعضاً از یکی الهام بگیرم، یکی از من الهام بگیره و داستان بنویسه و بشم شخصیت اصلی داستان یه نفر دیگه.
حقیقت 2: همیشه اون تَه توهای ذهنم دوست داشتم به جای اینکه خودم عکاسی کنم و واسه ی پرتره بگردم دنبال یه سوژه، خودم سوژه ی عکاسی یه نفر دیگه باشم.
حقیقت 3: خودم که استعداد نقاشی نداشتم هیچ، قبول. ولی همیشه دوست داشتم یکی از من الهام بگیره و یه نقاشی درست حسابی بکشه. بعد نقاشیش اونقدر خوب باشه که کلی جایزه ببره و این حرف ها! بخش آخر رو واسه خودم نمیگم. بخش آخرش فقط و فقط واسه اون یه نفر دیگه ست.
حقیقت 4: که میشه گفت تلخ ترین حقیقت هم هست. هیچ وقت همچین اتفاقی نیفتاد[نقطه]
جدیداً ترجیح میدم بیشتر روز رو بخوابم. نه اینکه خواب و رویاهام بهتر از واقعیت و بیداری باشه ها! نه! ولی دست کم یه مزیتی نسبت به واقعیت داره. وقتی که از خواب پریدم میتونم خودم رو دلداری بدم. آهسته به خودم میگم: " عزیزم، آروم باش. این فقط یه خواب بود. یه خواب بد. یه خواب خیلی خیلی بد. فقط همین!"
بعد میتونم دوباره چشمام رو ببندم و بخوابم.
پ.ن: جهنم واقعی...؟
پ.ن2: این یه جور فرار از واقعیته، نه؟
بعداً نوشت: من هنوز زنده ام لعنتی! با همان سماجت همیشگی ام نفس میکشم و گاهی حتی میتوانم لبخند بزنم! من هنوز زنده ام و بیشتر از هر زمانی از مرگ وحشت دارم...
