از من نخواه چیزی رو واست توضیح بدم در این زمینه. چون اون وقت مجبور میشم اعتراف کنم که این بار نمیتونم چیزی رو توضیح بدم.
بی ربط نوشت: از سه تا چیز تو زندگیم متنفرم: مسافرت، مهمونی، خرید لباس هایی که نیاز به پُرو کردن داشته باشه.
ولی خب نمیدونم چرا به طرز احمقانه ای، اکثر مواقع زندگی کردن میشه دقیقاً انجام همون کارهایی که حالت رو به هم میزنه. :|
زن: بگو آ.
مرد: آ.
زن: مهربون تر، آ.
مرد: آ
زن: آهسته تر، آ.
مرد: آ.
زن: من یه آی لطیف تر میخوام، آ.
مرد: آ.
زن: بگو آ. یه جوری که انگار میخوای بهم بگی دوستم داری.
مرد: آ.
زن: بگو آ. یه جوری که انگار میخوای بهم بگی هرگز فراموشم نمیکنی.
مرد: آ.
زن: بگو آ. یه جوری که انگار میخوای بهم بگی خوشگلم.
مرد: آ.
زن: بگو آ. یه جوری که انگار میخوای اعتراف کنی خیلی خری.
مرد: آ.
حدود دو سال پیش نمایشنامه ی "داستان خرس های پاندا به روایت ساکسیفونیستی که دوست دختری در فرانکفورت دارد" رو خوندم و اعتراف میکنم که جداً از خوندنش کیف کردم. نمیدونم چرا عاشق این بخش از نمایشنامه هستم. اعتراف میکنم که همیشه دوست داشتم این بخش از نمایشنامه رو اجرا کنم ولی خب... به دلیل کمبود بازیگر، هیچ وقت امکانش وجود نداشت.
یکی از آرزوهام اینه که یه غروب پاییزی، وقتی که هوا نه خیلی سرده و نه خیلی گرم، کوله م رو بردارم، توش یه آب معدنی بذارم و کیف پولم و البته یه کتاب که حالا باید روی ماهیتش بحث شه، یه موزیک خیلی محشر بذارم برای خودم و برم سمت یه محله ی ناشناخته. همین جوری به طور رَندُم توی یه ایستگاه اتوبوس بشینم و منتظر اتوبوس شم. سوار سومین اتوبوسی که اومد بشم و بیخیال همه چی، برم به سمت ایستگاه آخر. این ایستگاه آخری که میگم باید خیلی دورتر از اون ایستگاهی باشه که من سوار شدم و مهم تر از اون، باید جایی باشه که تا حالا نرفته باشم. تا تهِ تهِ تهش برم... بدون اینکه بدونم دقیقاً دارم کجا میرم...
پ.ن: یکی از دلایلی که هیچ وقت نتونستم این کار رو بکنم، کمبود وقتی بود که بعد از کشف این آرزو همیشه احساسش میکردم. چقدر امکانش هست که بتونم یه روزی همچین کاری رو بکنم؟
حقیقت 1: همیشه دوست داشتم به جای اینکه خودم داستان بنویسم و بعضاً از یکی الهام بگیرم، یکی از من الهام بگیره و داستان بنویسه و بشم شخصیت اصلی داستان یه نفر دیگه.
حقیقت 2: همیشه اون تَه توهای ذهنم دوست داشتم به جای اینکه خودم عکاسی کنم و واسه ی پرتره بگردم دنبال یه سوژه، خودم سوژه ی عکاسی یه نفر دیگه باشم.
حقیقت 3: خودم که استعداد نقاشی نداشتم هیچ، قبول. ولی همیشه دوست داشتم یکی از من الهام بگیره و یه نقاشی درست حسابی بکشه. بعد نقاشیش اونقدر خوب باشه که کلی جایزه ببره و این حرف ها! بخش آخر رو واسه خودم نمیگم. بخش آخرش فقط و فقط واسه اون یه نفر دیگه ست.
حقیقت 4: که میشه گفت تلخ ترین حقیقت هم هست. هیچ وقت همچین اتفاقی نیفتاد[نقطه]
جدیداً ترجیح میدم بیشتر روز رو بخوابم. نه اینکه خواب و رویاهام بهتر از واقعیت و بیداری باشه ها! نه! ولی دست کم یه مزیتی نسبت به واقعیت داره. وقتی که از خواب پریدم میتونم خودم رو دلداری بدم. آهسته به خودم میگم: " عزیزم، آروم باش. این فقط یه خواب بود. یه خواب بد. یه خواب خیلی خیلی بد. فقط همین!"
بعد میتونم دوباره چشمام رو ببندم و بخوابم.
پ.ن: جهنم واقعی...؟
پ.ن2: این یه جور فرار از واقعیته، نه؟
بعداً نوشت: من هنوز زنده ام لعنتی! با همان سماجت همیشگی ام نفس میکشم و گاهی حتی میتوانم لبخند بزنم! من هنوز زنده ام و بیشتر از هر زمانی از مرگ وحشت دارم...
بنده همین جا اعلام میکنم که تبدیل شدم به یکی از طرفدارهای جدی بَند بِلک فیلد! آره...!
باور کن با این آهنگ میتونی هِد بزنی. حداقل من که تونستم! :دی
پی.اس: بیا خودمان را گول بزنیم. باور کن کیف دارد! ما میتوانیم تا ابد در این رویا جان دهیم...
پی.اس 2: نه و نیم یعنی: پست نهم نوشته شد، ولی هیچ وقت منتشر نشد!
بعدتر نوشت: هرقدر گشتم لیریکس پیدا نکردم. تو کردی؟
گاهی وقت ها، بعضی فیلم ها، بعضی کتاب ها، بعضی نمایش ها، به قدری روت تاثیر گذارند که مثلاً میتونند باعث شند که تو، در طول نمایش مدام پیش خودت بگی خفه شو عزیزم! آروم باش! طاقت بیار! الان نمیتونی گریه کنی! نه خواهشاً! اگه الان گریه کنی همه فکر میکنند تو یه دختر بچه ی احساساتی هستی- چون طبق آماری که از اطرافت داری میبینی که نه تنها اشک کسی در نیومده، بلکه یه دختره از اون آخرها بلند بلند و به طرز جلفی داره میخنده! ولی خب به طور امیدانگیزی(!) آخر نمایش متوجه میشی چند نفر بودند که با تو هم درد بودند و حتی گریه هم کردند!- داشتم میگفتم! اون قدر نمایش روت تاثیر گذاشته که به طرز احمقانه ای دلت میخواد بلند بلند اشک بریزی. به حال خودت، اون قهرمان بیچاره ی نمایش، به خاطر سادگیش.
خب آره! گاهی وقت ها یه کتاب اون قدر میتونه روت تاثیر بذاره که ساعت دو نصفه شب بلند بلند زار بزنی و هق هق کنی و الکی الکی کلی دستمال کاغذی هدر بدی! البته من میتونم به سادگی تمام اون گریه ها رو بندازم گردن افسردگی فصلی و پایان رمان خرمگس رو بذارم به حساب یه جرقه ی خیلی خیلی کوچولو که باعث شد به طرز خنده داری منفجر شی و به طرز مضحکی کلی دستمال کاغذی پنبه ریز رو هدر بدی!
گاهی وقت ها بعضی فیلم ها باعث میشند تو همچین بغضت بگیره که از تلخی اون بغض لعنتی احساس کنی دیگه داری خفه میشی. بعد خیلی آهسته، خیلی خیلی بی صدا چند قطره اشک کوچیک بریزه رو لپ تاپت اما به خاطر یه غرور خیلی مسخره، برای اینکه جلوی خودت ضایع نشی، سریع اشک هات رو پاک کنی و اصلاً اون چند قطره اشک بیچاره رو به روی خودت نیاری. هیچ وقت به روی خودت نیاری!
چند روز پیش رفته بودم نمایش "اینجا کجاست؟" به جرئت میتونم بگم محشر بود! البته به عنوان یه مخاطب غیر جدی تئاتر میتونم بگم محشر بود. در واقع به حدی محشر بود که دوباره تصمیم گرفتم تا دیر نشده برم سریعاً سر وقتش و دوباره ببینمش.
با خودم عهد کردم که این بار ریمل نزنم تا وقتی که قهرمان داستان داره با مامان مرحومش حرف میزنه، یا سر اون دیالوگ عالیش که فکر نکنم هیچ وقت بتونم فراموشش کنم با خیال راحت اشک بریزم و دیگه پیش خودم نگم عزیزم خفه شو! چون گریه کردن، حتی اگه به خاطر یه چیزی باشه که برای کل دنیا مضحک و مسخره است، بازم اون قدرها که فکرش رو میکردم وحشتناک و مضحک نیست. باور کن! :)
نمایش اینجا کجاست؟
با بازی محشر خانوم رامین فر
عکس از آقای مهدی آشنا
منبع سایت تئاتر شهر
دیالوگی که من رو جداً تا حد مرگ غمگین کرد:
چرا نمیشه؟! میشه! میشه که یکی یه عمر زندگی کنه ولی هیچ کس عاشقش نشه!
توضیح: دیالوگ دقیق رو نمیدونم. به احتمال زیاد همین بود. بعد از اینکه دوباره نمایش رو دیدم، دیالوگ رو تصحیح میکنم.
